Εξαναγκάστηκε σε αποχώρηση στην καλύτερη φάση της καριέρας του. Τοποθετήθηκε στο περιθώριο άδικα, μόλις στα 27 του χρόνια, όταν ήταν ένας από τους κορυφαίους καρατέκα του κόσμου. Ο Σπύρος Μαργαριτόπουλος δεν το έβαλε κάτω. Από top όνομα σε παγκόσμιο επίπεδο, επέστρεψε στο χώρο της προπονητικής για να δημιουργήσει τα νέα μεγάλα αστέρια του ελληνικού καράτε.

Ο ομοσπονδιακός προπονητής των διακρίσεων και της μεγάλης επιστροφής της Ελλάδας στην elite του Παγκόσμιου Καράτε, είναι το πρόσωπο της 3ης έκδοσης του Legend Stories, που σας παρουσιάζει η ΕΛΟΚ.

Ο Kumite Maestro όπως τον αποκαλούν συναθλητές και αντίπαλοι, σε μια συνέντευξη-ποταμό μιλάει για το «πριν», το «τώρα» και το «αύριο» του ελληνικού καράτε.

Πώς μπήκε το καράτε στη ζωή μου;
Από πολύ μικρή ηλικία ήμουν απίστευτα υπερκινητικό παιδί, με διάσπαση προσοχής και γενικότερα έκανα σκανδαλιές όντας πολύ ανήσυχος παντού. Οι γονείς μου με δοκίμαζαν σε διάφορες δραστηριότητες όπως κολυμβητήριο, στίβος και μπάσκετ. Κάποια στιγμή μικρός είδα κάποιες ταινίες πολεμικών τεχνών οι οποίες με μάγεψαν, όπως «τα μικρά νιντζάκια» και κάποιες με τον αείμνηστο Bruce Lee. Κατάλαβα αμέσως πως αυτό ήθελα να κάνω και έτσι οι γονείς μου με έγραψαν σε έναν τοπικό σύλλογο πολεμικών τεχνών. Μη μένοντας ικανοποιημένος μετά από τρία χρόνια, διότι ήθελα να λαμβάνω μέρος σε αγώνες, ο πατέρας μου έψαξε και με έγραψε σε ηλικία 11 ετών στον Α.Σ.Ε.Κ 21 στο Ελληνικό με προπονητή τον Γιάννη Κανέλλη, όπου ξεκίνησε η πορεία μου σε αυτή την όμορφη πολεμική τέχνη και ηαθλητική μου καριέρα.

Ο αθλητής-πρότυπο είναι…
Ένας αθλητής πρότυπο για μένα σίγουρα είναι κάποιος ταπεινός, o οποίος ξέρει να μετριάζει το εγώ του και μένει πάντα προσηλωμένος στο στόχο. Αντιμετωπίζει και διαχειρίζεται πάντα την ήττα με σθένος και χαμόγελο, δεχόμενος και μαθαίνοντας πάντα από τα λάθη του. Κάποιος που παρά τις τεράστιες επιτυχίες του παρέμεινε διαρκώς προσγειωμένος, σεβόμενος τον κάθε αντίπαλο του. Αυτός που εκτός από τον μεγάλο όγκο προπόνησης, τις προετοιμασίες και οποιαδήποτε σωματική καταπόνηση υποβάλει το κορμί του, βάσισε την απόδοση του κατά ένα τεράστιο κομμάτι στη τεχνική και το μυαλό του. Παρέμεινε πιστός στο ιδιαίτερο στυλ του, αφήνοντας ένα πολύ μεγάλο στίγμα και παρακαταθήκη στο άθλημα του. Τον διακρίνει πάντα ο επαγγελματισμός όντας ένας πραγματικά διαχρονικός αθλητής αποτελώντας πρότυπο για πολλές γενιές αθλητών. Αυτός που τα έχει όλα αυτά κατά την άποψη μου είναι ο Roger Federer, ο οποίος πάντα ήταν πρότυπο και έμπνευση για μένα.

Μεγαλύτερη στιγμή στην καριέρα μου…
Η μεγαλύτερη στιγμή στη καριέρα μου θεωρώ πως ήταν η δεύτερη θέση που κατέκτησα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανδρών – Γυναικών στο Τόκιο Ιαπωνίας το 2008. Αγωνίστηκα στην ανοιχτή κατηγορία (open), την οποία τότε η WKF με απόφαση της θα καταργούσε και έτσι ήταν η τελευταία φορά που θα γινόταν σε επίσημο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και μάλιστα μέσα στη γενέτειρα χώρα του Καράτε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να συμμετέχουν οι καλύτεροι των καλύτερων, όπου οι περισσότεροι συμμετέχοντες τις προηγούμενες μέρες είχαν ανέβει στο βάθρο της κατηγορίας τους. Εκείνη τη μέρα λοιπόν διεκδικούσαν ένα ακόμη μετάλλιο στον βασιλιά όλων των κατηγοριών στο τελευταίο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα για αυτή τη κατηγορία. Για αυτό το λόγο λοιπόν, μετά από 6 νικηφόρους αγώνες με κάποιους ήδη Παγκόσμιους Πρωταθλητές στη κατηγορία τους πήγα στον τελικό όπου μετά από ένα κοντινό ματς ηττήθηκα από τον Rafael Aghayev μένοντας στο Ασημένιο Μετάλλιο. Άλλος ένας λόγος που θεωρώ αυτό το Παγκόσμιο ως μεγαλύτερη μου στιγμή είναι πως σε αυτό το Πρωτάθλημα σε open και ομαδικό kumite, έδωσα συνολικά 11 αγώνες και έχασα μόνο έναν (10 νίκες – 1 ήττα), τον τελευταίο. Σημαντικές στιγμές επίσης ήταν και το Χρυσό Μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων – Νέων το 2003 (+80 u21) αλλά και το Ασημένιο Μετάλλιο στα World Gamesτο 2009 (+80 Ανδρών).

Χειρότερη στιγμή στην καριέρα μου…
Η χειρότερη στιγμή της καριέρας μου ήταν όταν το 2010 συνειδητοποίησα πως δε μπορώ να συνεχίσω να αγωνίζομαι με την Εθνική Ομάδα και σε αναγνωρισμένες διοργανώσεις της WKF. Τότε ήμουν στο ζενίθ της καριέρας μου, αλλά και της αγωνιστικής μου απόδοσης. Ωστόσο αδίκως και με δόλια μέσα έμεινα από την τότε διοίκηση της ΕΛΟΚ έκτος Εθνικής Ομάδας, ενώ για 4 σχεδόν χρόνια στην κατηγορία μου και στο ομαδικό αγωνιζόταν ο 2ος ή ο 3ος στη κατάταξη του Πανελληνίου Πρωταθλήματος. Σαν να μην έφτανε αυτό μετά από τόσα χρόνια διακρίσεων οι δάσκαλοι, οι παράγοντες και οι συναθλητές μου με αντιμετώπιζαν είτε αδιάφορα είτε ως «ξένο σώμα». Ήταν μια περίοδος όπου δεν είχα ούτε εγώ αλλά ούτε και ο αδελφός μου Δημήτρης τη στήριξη κανενός. Πλέον όλο αυτό είναι πίσω μου, αλλά σίγουρα αυτά τα χρόνια που έμεινα εκτός μου στέρησαν διακρίσεις και φυσικά υπήρξε και μεγάλο ψυχικό κόστος.

Όταν αγωνιζόμουν με το εθνόσημο…
Εκτός από τιμή και περηφάνια, γιατί πάντα αγαπούσα και αγαπώ τη πατρίδα μου, ένιωθα μια μόνιμη δύναμη πάνω μου όταν φόραγα to karategi με το εθνόσημο. Είναι κάποια συναισθήματα τα οποία ίσως δε μπορώ να εξηγήσω. Είχα μέσα μου μια εικόνα των άλλων για μένα. Το ότι δηλαδή οι αντίπαλοι αθλητές και προπονητές από άλλες χώρες, με έβλεπαν ως τον Σπύρο Μαργραριτόπουλο τον πολύ δυνατό και επικίνδυνο Έλληνα που θα τους κάνει τις επόμενες μέρες πολύ δύσκολες. Ίσως λίγο παιδιάστικο αλλά έτσι ένιωθα ανίκητος, ειδικά με την ομαδάρα που είχα τότε στο πλάι μου. Ό προπονητής αυτής της ομάδας ήταν ο δάσκαλος Γκουβούσης Κώστας ο οποίος γενικότερα μας είχε εισάγει μια «Σπαρτιατική Αγωγή» στην προπόνηση μας. Εκτός από την τακτική στον αγώνα βάσισε πολύ την απόδοση μας στη σωματική εκγύμναση και οι προπονήσεις που κάναμε τότε όλοι μαζί, τις περισσότερες φορές ήταν υπεράνω εαυτού. Θυμάμαι μας έλεγε «Να μάχεστε σαν Σπαρτιάτες μέχρι το τέλος» «Να αγωνίζεστε ως Έλληνες» και πολλά αλλά. Όλα αυτά σε συνδυασμό με το εθνόσημο που φοράγαμε και ειδικά όταν αγωνιζόμασταν στο ομαδικό μας έκαναν να νιώθουμε σαν μια αδιάσπαστη σπαρτιατική φάλαγγα. Μεγάλη περηφάνια λοιπόν και απεριόριστη χαρά μαζί με δικαίωση, ένιωθα μετά από όλα αυτά όταν άκουγα τον εθνικό μας ύμνο από το βάθρο και έβλεπα τη σημαία μας ψηλά.

Το ελληνικό καράτε μπορεί να φτάσει μέχρι…
Το όραμα που έχω σαν Εθνικός Προπονητής είναι να φτάσουμε σε ένα σημείο να έχουμε μια ομάδα πολύ καλύτερη και ακόμα πιο δεμένη από αυτή που είχαμε όταν αγωνιζόμουν. Πραγματικά υπάρχει το υλικό καθώς βλέπω παιδιά έξυπνα, ταλαντούχα με πολλά όνειρα και όρεξη. Η τεχνοτροπία υπάρχει επίσης και δεν εννοώ μόνο στην Εθνική Ομάδα, αλλά και εντός συλλόγων κάτι το οποίο στερούμασταν παλιότερα. Το Ελληνικό Καράτε λοιπόν πιστεύω πως όχι μόνο μπορεί να φτάσει ψηλά αλλά να παραμείνει κιόλας στη κορυφή! Από το έτος 2012 έως και 2020, τα λεγόμενα «πέτρινα χρόνια», η ομάδα μας στερούταν μαζικές διακρίσεις και σίγουρα δεν υπήρχε καμία σταθερότητα στις διακρίσεις που είχαμε σαν ομάδα. Σκεφτείτε μόνο πως σε επίσημα Πανευρωπαϊκά Πρωταθλήματα Ανδρών – Γυναικών σε διάρκεια 9 ετών (2012 – 2020) είχαμε συνολικά 9 μετάλλια ενώ στα τελευταία 3 έτη (2021 – 2023) είχαμε συνολικά 15! Κατακτήσαμε επιτέλους ένα μετάλλιο στο Ομαδικό kumite Ανδρών στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2022, κάτι το οποίο είχε να συμβεί από το 2011. Κερδίσαμε πίσω το σεβασμό και την αναγνώριση που είχαμε χάσει σε πολλά επίπεδα αγωνιστικά και μη. Σε αυτή την ομάδα λοιπόν βλέπω όχι μόνο παρόν, αλλά λαμπρό μέλλον και σταθερότητα. Σε κάποια παιδιά βλέπω τον εαυτό μου στα μάτια τους όταν αγωνιζόμουν και αυτό είναι ένας λόγος που πάντα προσπαθώ να τους δώσω σαν προπονητής ότι καλύτερο έχω. Αυτή η ομάδα σε πολλά στοιχεία μου θυμίζει την ομάδα που είχαμε τότε. Τα παιδιά αυτά αγαπόντας αυτό που κάνουν, δουλεύοντας σκληρά με αυταπάρνηση και ζήλο, γίνονται παράδειγμα για τις επόμενες γενιές αθλητών. Πιστέψτε με υπάρχει πολύ ταλέντο και ποιότητα και στις ηλικίες Εφήβων και Νέων οι οποίοι θα πάνε ακόμα ψηλότερα καθώς και εκεί τα τελευταία 3 χρόνια σημειώθηκαν σημαντικές επιτυχίες. Αξίζει να αναφέρω πως σε όλο αυτό έπαιξε τεράστιο ρόλο η τωρινή διοίκηση, με πρόεδρο τον κ. Σιετή η οποία χωρίς να έχει παγιωθεί κατάφερε τόσο πολλά σε μόλις 3 έτη.

Ο καλύτερος φίλος που έκανα στο καράτε είναι (και γιατί)…
Ο καλύτερος φίλος που έκανα στο καράτε είναι ο Κώστας Παππάς. Από την εθνική ομάδα Εφήβων – Νέων μαζί και μετέπειτα στην Ανδρών – Γυναικών πάντα μέναμε στο ίδιο δωμάτιο στα camp προετοιμασίας αλλά και στις Εθνικές Αποστολές. Επίσης όταν εγώ πρωτομπήκα στην Εθνική Ομάδα ο Κώστας ήταν ήδη Παγκόσμιος Πρωταθλητής Εφήβων αποτελώντας μεγάλο πρότυπο για μένα. Συμμεριζόμαστε τις ίδιες απόψεις και πάντα κάναμε και κάνουμε παρέα, εντός και εκτός τατάμι.. Επίσης πολύ καλός μου φίλος, ίσως ο μεγάλος αδελφός που ποτέ δεν είχα, είναι ο Διευθυντής Αθλήματος ΕΛΟΚ, Κώστας Παπαδόπουλος. Τα τελευταία χρόνια βέβαια έχω έρθει πολύ κοντά και με τον συνάδελφο Εθνικό Προπονητή και μόνιμο συγκάτοικο σε κάθε Εθνική Αποστολή Τριανταφύλλη Δημήτρη, με τον οποίο παρόλη την δουλειά που κάνουμε, το γέλιο δε λείπει ποτέ! Γενικότερα και με τους υπόλοιπους πρώην συναθλητές μου (Τζάνος Γιώργος, Τσαμουρλίδης Ηρακλής, Κοσμίδου Βίκυ κ.α) έχω άριστες σχέσεις. Αν και κάποιοι δεν ασχολούνται πλέον, ο πυρήνας αυτής της φοβερή ςομάδας είναι ζωντανός! Όπως τότε στο ομαδικό πολεμούσαμε όλοι μαζί για τη νίκη, έτσι και τώρα όλοι μαζί από διαφορετικά πόστα ο καθένας, προσπαθούμε με όλες μας τις δυνάμεις για το καλύτερο αποτέλεσμα των Εθνικών μας Ομάδων.

Όταν διακρίνεται ένας αθλητής ή μία αθλήτρια που προπονώ, αισθάνομαι…
Χωρίς να λέω υπερβολές, είναι από τα πιο όμορφα συναισθήματα. Αν τότε που διακρινόμουν εγώ σαν αθλητής ένιωθα τόσο μεγάλη χαρά και ένα συνονθύλευμα θετικών – έντονων συναισθημάτων, τώρα φανταστείτε τα όλα στο διπλάσιο! Νιώθω πραγματικά ευτυχισμένος πάρα πολλές φορές όταν ο κάθε αθλητής μου εκπληρώνει τους στόχους του και κάτι για το οποίο μαζί δουλέψαμε τόσο σκληρά για να πετύχουμε. Βέβαια δε θα σας κρύψω πως η ένταση και το άγχος πριν τον αγώνα αλλά και κατά τη διάρκεια όταν κάθομαι στη καρέκλα του προπονητή, είναι και αυτά στο διπλάσιο. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για σημαντική διοργάνωση σαν Εθνικός προπονητής, είναι όλα τα συναισθήματα στο μέγιστο. Όταν έρχεται όμως η διάκριση του αθλητή πραγματικά δε θα το άλλαζα με τίποτα εκείνη τη στιγμή. Είναι σαν να τα ζώ όλα όταν αγωνιζόμουν εγώ, ξανά και ξανά στο έπακρο! Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που αγαπώ πολύ αυτό που κάνω.

Τι συμβουλή θα έδινα στον 12χρονο εαυτό μου…
Να είναι ειλικρινής, δυνατός και να θυμάται πάντα ποιος είναι και από πού έρχεται.